Nicole had last van dwanggedachten. “Ik dacht dat ik dingen deed, dingen die niet konden.” Haat omgeving zei: dat gaat wel weer over, maar het ging niet over. Totdat ze hulp zocht.
“Mijn dwanggedachten zorgden dat ik helemaal verlamde. Als ik eenmaal begin te denken, houdt het niet op. Ik krijg trillende handen en een hoge hartslag. Het is allemaal heel irrationeel, maar het lijkt heel echt. Ik probeerde wel uit te zoeken of het klopte wat ik allemaal dacht, maar dat was niet zo. Dan was ik wel even gerustgesteld, maar al snel kwam dan de volgende gedachte.”
De behandeling
“Toen ik voor het eerst bij mijn behandelaar kwam, was ze heel streng en confronterend. Ze vroeg “Waarom doe je die dingen niet?” Dat was heel schokkend, maar het werkte ook heel goed. Ik ben weer weer naar college gegaan, ondanks dat ik bang was me voor schut te zetten. Mijn behandelaar vroeg “Maar wat zou er dan kunnen gebeuren? Dan vergaat de wereld toch niet?” Het ging in stapjes beter. Als je eenmaal de normale dingen weer gaat doen, krijg je ook weer energie voor andere dingen.”
“Ik wil niet als kwetsbaar gezien worden. Ik ben liever een klein beetje gek”
Grip op mijn leven terug
“Ik heb nu de grip op mijn leven terug. De therapie heeft me weerbaarder gemaakt. Ik wist hoe hard mensen kunnen oordelen als het gaat om iemand die hulp zoekt. Maar ik ben nu minder geraakt door wat mensen vinden. Er is wel een soort omslag in de maatschappij, steeds meer mensen zoeken hulp en zeggen dan “Dat had ik veel eerder moeten doen. Had je nog nooit iets aan me gemerkt?” Daar zit iets trots en verdrietigs in. Ik heb dat zelf ook heel erg gevoeld. Dat is misschien ook wel een overlevingsmechanisme. Ik wil niet als kwetsbaar gezien worden. Ik ben liever een klein beetje gek. Het hoort ook bij je, je bent er ook door geworden wie je bent.”
Disclaimer: de ervaringsverhalen op deze site zijn van cliënten of oud-cliënten. Om privacyredenen maken we gebruik van gefingeerde namen en foto’s.