Geplaatst op 15 april, 2024
Kim & Elena is een indringende theatervoorstelling van zestig minuten, waarin het publiek ziet hoe twee vrouwen door hun psychische kwetsbaarheid de regie op hun leven verliezen. Het stuk wordt gespeeld door de Lentis-theatergroep Foolcolor en gaat over mensen die ernstig verward zijn en geen zorg accepteren. Over mensen die een gevaar voor zichzelf en anderen vormen. Foolcolor treedt 14 mei op in het Grand Theatre te Groningen. Een interview met mede-regisseur Ine Paulien Weijer, al meer dan dertig jaar werkzaam bij Lentis: ‘Het is een voorstelling die raakt.’
Geïnteresseerd? Klik hier om tickets te kopen voor 14 mei.
Extra bijzonder: Weijer schreef en regisseerde de voorstelling samen met ervaringsdeskundigen Sandra Hartzema en Daniëlla Chasseur.
Jullie hebben de voorstelling al één keer gespeeld. Hoe ging dat?
‘We schreven deze voorstelling voor een werkconferentie in januari. Die conferentie ging over mensen met onbegrepen gedrag met als thema Grip op onbegrip. Daarbij waren mensen van de politie, de GGZ, huisartsen, VNN en woningbouwverenigingen aanwezig, om met elkaar af te stemmen hoe ze het beste samen de zorg kunnen geven die nodig is. Onder andere door de reacties van het publiek wilden we het nu aan een breder publiek laten zien.’
‘Tijdens het eerste optreden ging er iets vreselijk mis.’
Ine Paulien Weijer
Hoe waren die reacties?
‘De reacties waren heel mooi. Iedereen ging staan aan het einde van de voorstelling, en er waren ook tranen. Het is een aangrijpende voorstelling, gebaseerd op waargebeurde verhalen. Je ziet bijvoorbeeld het misbruik bij Elena in een abstracte dansscene, je ziet de heftige psychose bij Kim, je ziet de gekte, de emoties, de angst. Dat is heel intens.
Er ging ook even iets mis, toch?
‘Ja, tijdens onze eerste voorstelling van Kim & Elena in de Biotoop is er tijdens het optreden iets vreselijks misgegaan. Elena, gespeeld door Sandra, denkt dat er allemaal zendertjes in haar huis zitten verstopt die haar afluisteren. Daar is zij naar op zoek. Ze haalt de lamp uit elkaar, de stoel en snijdt met een stanly-mes haar lievelingsbeer open.
Van tevoren had ik Sandra heel nadrukkelijk gezegd dat ze met dat opensnijden heel erg uit moest kijken, zeker omdat je dan in de flow van het spel zit. Toch sneed ze zich op een ernstige manier: ze heeft haar pees van haar duim doorgesneden! Ze heeft doorgespeeld, terwijl ze met de wattenvulling die ze uit de beer haalde haar wond dichthield. Na afloop werden er artsen uit de zaal gehaald om ernaar te kijken. Ze is naar het ziekenhuis gegaan en daar door een plastische chirurg behandeld. De dag erna is ze op RTV-radio geïnterviewd. Actrice speelt door na doorsnijden van haar pees… Wat een verhaal!
Ik ging laatst even bij haar thuis op bezoek en vroeg toen of ik iets mee kon nemen, toen antwoordde ze: “Doe maar geen stanly-mes!’
Maaike Eringa (spelend als Kim, links) en Sandra Hartzema (Elena). Foto door Jethro Bijleveld.
Hoe kom je tot het idee van een voorstelling als deze?
‘Ik zoek ter inspiratie op het internet en lees boeken over de problematiek. En voor deze voorstelling kreeg ik casussen van de opdrachtgever van de werkconferentie opgestuurd. Bijvoorbeeld van een man die zijn huis helemaal volstouwt met spullen en ’s nachts klust met hamers en boormachines. Een vrouw die denkt dat ze afgeluisterd wordt door haar buren en die ze vervolgens ernstig gaat bedreigen. Wat ik fantastisch vond is dat ik het schrijven van de voorstelling samen met Sandra, een van de spelers, heb gedaan. Er zijn twee verhaallijnen, van Kim en Elena. Sandra heeft de ene verhaallijn uitgewerkt, ik de andere. En samen hebben we gekeken hoe de bijrollen daarin verwerkt konden worden.’
Het schrijven en regisseren doe je met Sandra Hartzema en Daniëlla Chasseur. Bovendien zijn alle acteurs ervaringsdeskundigen. Hoe is die samenwerking?
‘Daniella is een kei in regisseren! Ze heeft de meest mooie dingen bedacht en neergezet. Dat was fijn samenwerken. Bovendien heeft zij samen met weer een andere speler voor de audiofragmenten gezorgd. Die zijn zo goed! Om kippenvel van te krijgen.
Het is een veilig klimaat binnen onze groep. Alle spelers zijn op een bepaalde manier kwetsbaar, maar dat kan in de groep geuit worden. En het mooie is, ik vind het tenminste heel mooi als dat gebeurt.. als we repeteren en iemand emotioneel is omdat hij of zij getriggerd wordt dan troosten we elkaar en praten we er even over, én: dan kunnen we erna ook grapjes over maken. Daar doorbreek je het taboe mee en dat is heel prettig. Dat is precies wat zij benoemen: een veilig klimaat met humor, waar je jezelf kunt zijn en geaccepteerd wordt. En met die randvoorwaarden zetten we een goede voorstelling neer, want dat vinden zij ook heel belangrijk: met onze voorstelling willen we dingen bespreekbaar maken.’
Waarom is het belangrijk dat mensen deze voorstelling zien?
‘Het is belangrijk dat mensen zien hoe zwaar een leven kan zijn. En dat bepaald gedrag niet zomaar komt, maar dat daar van alles schuil achter gaat. Schulden, geen woning, mishandeling, seksueel misbruik, verwaarlozing, een slechte jeugd.. bij deze voorstelling kan je zien wat er met de twee levens gebeurt. Wat is er nou allemaal aan voorafgegaan, hoe komt het nou dat mensen worden zoals ze zijn? Men kan wel eens snel oordelen en weinig begrip hebben. Wij proberen met deze voorstelling wat meer grip op onbegrip te krijgen.’
Deel dit artikel