Simone had last van psychoses en een depressie. Door een IPS-traject klom ze uit haar dal. ‘Ik was in de veertig toen ik mijn baan verloor, mijn relatie stuk ging en mijn dochter ziek werd. Ik werd mentaal ziek. Dit waren te veel heftige gebeurtenissen in een korte tijd.‘
‘Ik kreeg verschillende labels opgeplakt. Zo zou ik een stemmingsstoornis hebben, bipolair zijn, maar het kwam ook in de buurt van een depressie. Geleidelijk aan verloor ik het vertrouwen in het leven. Ik durfde zelfs niet meer naar de supermarkt te gaan.’
‘De hulp die ik kreeg nadat ik besefte dat ik het niet alleen kon, was goed. Over mijn gevoelens praten luchtte op. Ik leefde toe naar de gesprekken die ik wekelijks voerde: het was het lichtpuntje in mijn week. Maar ik merkte ook dat er meer nodig was om uit mijn dal te klimmen. Ik wilde aan het werk. Mijn bankstel voelde als een doodskist.
Iedere week kwam een hulpverlener bij mij thuis langs om met mijn doel aan de slag te gaan. Ik voelde me gezien en gehoord.
Via een IPS-traject kreeg ik hulp bij het vinden van een baan. Dat was niet gemakkelijk. De wens was er om iets te gaan doen, maar ik voelde me onzeker en angstig en ik had een gat in mijn cv.
Iedere week kwam een hulpverlener bij mij thuis langs om met mijn doel aan de slag te gaan. Ik voelde me gezien en gehoord. “Heb je geen Word meer op je computer? Kom dan gaan we dat er samen opzetten.” “Vind je het lastig om te bellen? We kunnen het eerste telefoontje samen doen.” De kleine stapjes die we wekelijks zetten, bleken van grote betekenis te zijn.
Na een paar maanden ging ik aan het werk bij een kringloopwinkel. Dat was doodeng: ik was het niet meer gewend om onder de mensen te zijn. Een praatje maken met iemand: No way dat ik dat durfde. Gezamenlijk pauze houden: echt niet! Heel stilletjes pakte ik de administratie op in een achteraf kamertje. Mijn werk werd gewaardeerd. Ik bracht structuur aan, het overzicht kwam terug. In de Kringloopwinkel ontdekte ik dat ik het heel leuk vond om met het programma Excel aan de slag te gaan. Ik ging een cursus volgen. Mijn werkervaring werd met de dag groter.’
Ik ben onderdeel en van betekenis voor de maatschappij en dat geeft zoveel zelfvertrouwen!
‘Nu doe ik geen vrijwilligerswerk meer, maar heb ik een fulltime betaalde baan als administratief medewerker bij een grote organisatie. Ik ben onderdeel en van betekenis voor de maatschappij en dat geeft zoveel zelfvertrouwen! Of ik niet bang ben voor een terugval? Natuurlijk wel, maar inmiddels heb ik zoveel succeservaringen opgedaan.. Ik kan wel tegen een stootje. Ook heb ik regelmatig contact met mijn hulpverlener. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta.
Er zit een groot gat tussen de psychische zorg en de maatschappij. Dankzij de zorg heb ik stap voor stap toegang gekregen tot de maatschappij. Daardoor ben ik hersteld, ook al was voor mij de hoop heel ver weg en heeft het tijd gekost. Hopelijk komt er steeds meer begrip vanuit de maatschappij, zodat meer mensen met een psychische diagnose stapjes in de goede richting kunnen zetten. Ik ben in ieder geval enorm dankbaar dat ik die stapjes wel heb kunnen zetten.’
Disclaimer: de ervaringsverhalen op deze site zijn van cliënten of oud-cliënten. Om privacyredenen maken we gebruik van gefingeerde namen en foto’s.